Een van de geheimen van een wakker leven is dat we de durf opbrengen om de volle verantwoordelijkheid voor alles te nemen.
En het is geen geheim dat dit ontzettend moeilijk te verwezenlijken is, omdat de verantwoordelijkheid een gewicht heeft dat ons lijkt te verpletteren.
Vandaag in de ijzige kou op de fiets confronteerde mijn zoon me met deze waarheid.
Hij confronteerde me met een patroon in mij dat hem verschrikkelijk veel kwaad doet en diep eenzaam doet voelen.
Fucking hell.
Dat is nog zacht uitgedrukt, ik wil nog veel meer scheldwoorden gebruiken.
In eerste instantie reageer ik met excuses voor mezelf. Ik weet niet beter, mijn moeder deed het ook zo. En wellicht haar moeder daarvoor ook. En ga zo maar door.
Maar waarom herhalen we patronen zo ontzettend blind en onbewust!
Ik schaam me helemaal te pletter.
Ik wil dit het liefst verbergen en de schijn ophouden dat ik zo goed ben en zo wakker.
Maar als ik dat doe dan ga ik door met onbewust zijn. Ik moet het aan het licht brengen en er de volle verantwoordelijkheid voor nemen zodat het de kans krijgt om op te lossen. Want het licht van het bewustzijn is het enige dat heelt.

Waar mijn zoon mij mee confronteerde was met dat ik met vrienden, en zelfs soms met een vreemde, zoals de vrouw in de burkini in het zwembad gister, over hem praat. Ik praat dan over de moeilijkheden die hij geeft, als jongen en als jongen van deze tijd. Teveel achter de computer willen, boosheid, ruzie met zijn zus, etc.
Ik weet zelf heel goed dat ik dit niet doe om hem in een kwaad daglicht te stellen. Ik doe het wel omdat ik me machteloos voel, moe en omdat ik het niet meer weet. Ik doe het om mezelf te verontschuldigen voor de chaos die het soms bij ons is. Ik doe het om medegevoel en vergeving te krijgen. Ja, om mijn hart te luchten.
Maar als mijn zoon dit hoort, bijvoorbeeld omdat hij toevallig binnen komt lopen zonder dat ik het merk, dan schaamt hij zich verschrikkelijk. Hij voelt dat hij stom is. Dat hij niemand kan vertrouwen, vooral mij niet. Dat hij alleen is. Dat niemand van hem houdt. Van binnen huilt hij.
Fuck.
Het is niet de eerste keer dat hij dit zegt.
En toch heb ik het weer gedaan.

‘Joh, wees niet zo hard voor jezelf’ is wat mensen me soms terug geven.
Misschien zeg ik dit niet om hard voor mezelf te zijn. Maar ik wil wel volle verantwoordelijkheid nemen.
Ik doe mijn zoon kwaad.
Heel erg kwaad.
Zo is het, mooier kan ik het niet maken.
Geen wonder dat hij vaak boos is.

Ik begrijp Carl Bigheart nu beter. Hij vertelde vorige maand in de zweethut dat hij alleen het bos was ingegaan, daar een vuur gemaakt had en de hele nacht had gebeden voor wat hij in zijn leven aan fouten had gemaakt. Ik dacht bij mezelf: maar waarom jij. Ik kan me geen beter mens bedenken. Geen liever, wijzer, nederiger mens. Waarom heeft hij zoveel schuldgevoel? Hij vertelde dat, als reactie op zijn gebed, hij overal lichtbollen in de nachtlucht zag. En dat op een gegeven moment de vogels in de wijde omtrek gingen zingen, middenin de nacht. Even zo plotseling waren ze weer gestopt en in ontzag en diepe gelukzaligheid had hij als een kind gesmeekt: ‘Nog een keer!’. En toen was het nog een keer gebeurd.
Een verhaal dat me diep in mijn hart raakte en dat me steeds bijbleef omdat het blijkbaar een diepe les voor me had. Blijkbaar gaat de hemel open als je gaat staan. Als je alles op je neemt en niets meer buiten je legt.
Het is geen kwestie van schuldgevoel maar van verantwoordelijkheid.

Ik neem nu de verantwoordelijkheid voor het feit dat ik mijn kinderen kwaad doe.
Ik geef niemand meer de schuld. Het is geheel op mijn rekening.
Ik ben onbewust op bepaalde patronen en daarom doe ik kwaad.
Het maakt me geen slecht mens. Maar ik doe wel kwaad.
Wie onbewust is, of gedeeltelijk onbewust, doet kwaad.
Zo eenvoudig is het.
Er van weggaan is de waarheid geweld aandoen.
Ik vraag om alle hulp van het universum die er is om te zorgen dat ik niet in weer dezelfde valkuil stap. Dat ik stop dit patroon uit te leven ten koste van mijn zoon en dochter.
En ik dank voor de spiegels die ik krijg. In dit geval mijn zoon die zo eerlijk tegen me was. En Carl Bigheart die me zo’n schitterend voorbeeld heeft gegeven.
In nederigheid buig ik.
Dit is wie ik ben.
Niet slechter en niet beter dan dit.
Aho.